Arnoud is een herkenbaar personage uit de hedendaagse maatschappij. Een harde maatschappij waarbij het draait om presteren en waarin je moet voldoen aan hoge verwachtingen. Hoge verwachtingen die door anderen, maar ook zeker door jezelf worden opgelegd. Hoe streng moet je voor jezelf zijn? Arnoud besluit te vluchten voor zijn leven. Hij kan niet meer functioneren onder de opgelegde prestatiedruk en de hoge verwachtingen die zijn collega’s, vriendin Marieke en zijn vader hem opleggen.

De schrijfstijl van Johan Bordewijk is prettig en door de korte hoofdstukken ga je in een noodvaart door het boek. Er wordt kennis gemaakt met Arnoud als klein jongetje. Een onzeker jongetje met een vader die hem tot het uiterste pusht. Hij moet sterker en beter worden en niet minder zijn dan anderen omdat hij enkele vingers van zijn hand mist. Het blijkt dat dit een enorme invloed op het leven van Arnoud heeft gehad.

Het verhaal is vanuit het perspectief van Arnoud geschreven, maar doordat er regelmatig afgewisseld wordt met flashbacks leer je als lezer de personen die een rol hebben gepeeld in het leven van Arnoud goed kennen. (…)

Lees de hele recensie hier

Bron: Boekenz een blog by Sue

Schrijver, regisseur en beeldend kunstenaar Joris van Os (1975), beschrijft in deze roman het merkwaardige leven van de Leidse student Jonas Bicker. Jonas lijdt aan het Urbach-Wiethe syndroom, een zeldzame ziekte die huid en celmembranen verdikt, en die in dit geval leidt tot uitval van het angstgevoel. De hoofdpersoon geniet aanvankelijk, onwetend van de aandoening, van het voordeel hiervan, maar wil gaandeweg een gewoon leven, waarin angst een rol speelt. Hij spiegelt zich aan zijn liefde Isabelle, een vrouw met een angststoornis, en studievriend Raaijmakers, die echter beiden uit zijn leven verdwijnen. Ten slotte, voor hij zich neerlegt bij zijn aandoening, zoekt hij vergeefs angst in lsd-gebruik. Van Os beschrijft zijn hoofdpersoon empathisch en in heldere toegankelijke taal…

Lees hier de hele recensie van Biblion

(…)

Het boek beschrijft op zeer geloofwaardige en gevoelige wijze het verdriet en de wanhoop van iemand die worstelt met het overlijden van zijn vrouw. Door het slikken van de pillen wordt de wil naar beelden en het herbeleven van het geluk alsmaar aangewakkerd. De lezer wordt heen en weer geslingerd tussen realiteit, flashbacks en waanbeelden. Diepvents heeft dit op uitstekende wijze geschreven. Zodanig dat je als lezer af en toe zelf ook gedesoriënteerd raakt.

Maar Boris kwijnt niet alleen weg over een verloren liefde. Hij is cynisch op de hedendaagse consumptiemaatschappij en laat geen moment onbenut om dit ter sprake te brengen en bij de lezer het denkproces in werking te stellen. Af en toe zijn de monologen iets te lang en verslapt de aandacht. Het maakt wel haarscherp duidelijk dat de huidige maatschappij een plastic wereld is, of zoals Diepvents het beschrijft:

‘Een leven gemodelleerd naar Dallas. Bobby Ewing Blues’.

Diepvents maakt gebruik van mooie, lange zinnen die het boek alsmaar beter maken en de lezer meeneemt in zijn gedachten en in zijn pleidooien. Het plot is onverwacht en uitstekend bedacht.

Met Bobby Ewing Blues heeft Diepvents een prachtige roman geschreven dat intrigeert, vermaakt, nazet tot denken en na het omslaan van de laatste pagina nog tijden rond blijft zweven in je hoofd.

Lees de hele recensie op BoekEnz.

“De Tweede Wereldoorlog speelt op de achtergrond een rol in de memoire Zolang niet alles is verteld. Een kleine kroniek van mijn vader, die Marre van Dantzig schreef over haar vader Dolf van Dantzig. Op het moment dat hij zijn geheugen kwijt begint te raken door de ziekte van Parkinson, wil ze alles over hem weten. En ook al is het dan te laat, toch lukt het haar op grond van foto’s, dagboeken en brieven, die haar vader tijdens de oorlog (als gevluchte Jood en militair in Azië) of daarna (als journalist en zakenman in Australië, Singapore en India) schreef, een intiem portret van hem te schetsen. Hoogtepunt is de benoeming van haar vader, in 1967, tot zakelijk directeur van het Concertgebouworkest. Het is het begin van allerlei nice to knows over beroemde dirigenten als Kirill Kondrasjin en Claudio Abbado, die bij Marre’s ouders over de vloer kwamen. De schrijfster krijgt nu ook zelf meer profiel.”

Lees de hele recensie in NRC 31 augustus 2013 (door Michel Krielaars)

Het verhaal in dit boek is goed uitgewerkt. Je blijft benieuwd hoe de levensweg van Reimer verder zal verlopen. Het einde van het boek vraagt eigenlijk om een vervolg, hopelijk komt dat er ook. Een thema dat regelmatig aan de orde komt is geloof en bijgeloof; beiden kwamen veel voor en zijn kunstig in het verhaal verwerkt.

Lees de hele recensie op Boekenmening.nl